51.

Dokładnie przyjrzałam się małemu chłopcu. Był starszy na pewno od Arka i może nawet od Oliego.

- żoną nie - zaśmiałam się - narzeczoną.

- jak to jest mieszkać z siatkarzem ? - mój mały rozmówca usiadł na krzesełku obok mnie i bacznie mi się przyglądał.

- prawie jak z normalnym mężczyzną - wyruszyłam ramionami - tylko, że częściej niż w domu siedzi na sali.

- i jest rozpoznawalny na ulicy ! - dodał entuzjastycznie chłopiec - ostatnio byłem z mamą na zakupach i widziałem pana Mariusza z jakąś panią.. ale to nie była pani.. bo pani jest blondynką.

- a tamta pani miała ciemne włosy i okulary na nosie ? - przerwałam mu

- dokładnie. To była siostra pana Mariusza?

- Wiktor zapraszam na boisko. Robimy zmianę - dobiegło do nas wołanie Plińskiego.

Chłopczyk szeroko się do mnie uśmiechnął i w mgnieniu oka stał pod obniżoną siatką czekając na piłkę.

Nurtowały mnie słowa małego Wiktora. Czyżby to Paulina była tą "panią", którą widział w Centrum Handlowym razem z Mariuszem? I kiedy dokładnie Wiktor był na tych zakupach? Moich spekulacji zapewne nie byłoby końca gdyby nie koniec spotkania z dzieciakami. Z letargu rozmyśleń wyrwał dopiero siadający na krzesełku obok Wlazły.

- nie wynudziłaś się? - zapytał całując mnie w policzek - Arek chyba połknął bakcyla.

Spojrzałam na płytę boiska, gdzie Wlazły Junior odbijał piłkę razem z Bąkiewiczem.

- masz rację - mruknęłam błądząc wzrokiem gdzieś po stropach hali.

- coś cię trapi? - ułożył dłoń na mojej nodze.

- spotkałeś się z Pauliną - zacisnęłam powieki czując jak łzy napływają mi do oczu.

Tak, jestem cholernie zazdrosna. Ale która z Was by nie była. Mając świetnego faceta, za pewne miłość swojego życia, a tu co jakiś czas niczym serialowy epizod pojawia się jego była żona i jak tornado wkracza w wasze poukładane życie. I niby mam być z tego powodu szczęśliwa, może jeszcze powinnam skakać z radości? Co to to nie!

Przeniosłam wzrok na Mariusza. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Podparł brodę dłońmi i przez chwilę wpatrywał się w rozpromienionego syna.

- tak też myślałam - westchnęłam i zabierając swoją torebkę i niemal biegnąc pokonałam dystans dzielący trybuny a wyjście z sali.

Wszystko się rozpłynęło jak woda wylana z butelki, pękło jak mydlana bańka. Usiadłam na ławce stojącej kilkanaście metrów od hali. Podkuliłam nogi, a łzy zaczęły zostawiać mokre ślady na moich  policzkach. "Nie płacz nad rozlanym mlekiem" chyba nie zdaje w tym momencie swojego rezultatu. Życie wali nam się na głowy, a my nawet nie wiemy kiedy zostajemy przysypani gruzem wspomnień i przykrych doświadczeń po sam czubek głowy. Ktoś kiedyś porównał miłość do błota. Błoto można łatwo zmyć, natomiast miłość ciągle w nas siedzi. I może właśnie ta miłość, to przedziwne, doskonałe uczucie, którym Mariusz darzył Paulinę gnieździ się gdzieś w siatkarzu, a teraz osiągnęło swoje apogeum, kres wytrzymałości i z sekundy na sekundę odradzało się, aż w końcu zakwitło na nowo. I tego bałam się najbardziej. Że przyjedzie kiedyś ten moment przełomu i on za nią zatęskni, że przyjdzie ten kryzys i będzie chciał do niej wrócić. I przyszedł. Tylko szkoda, że tak późno. Szkoda, że teraz. Teraz gdy poczułam, że miłość na prawdę istnieje, i że dzięki niej można przezwyciężyć wszystko. Teraz gdy wiem, że niejaki Mariusz Wlazły jest tym jedynym, tym z którym chcę spędzić resztę ziemskiego życia i nieskończenie wiele dni tego pozaziemskiego. Na koniec świata i jeszcze dalej, chciałoby się rzecz. Ale najwyraźniej na to już za późno. Bo on wybrał Paulinę, swoją byłą żonę. 

Nerwowo wstałam z ławki i otarłam policzki. Chcąc nie chcąc dowiedziałam się prawdy od całkowicie nieznajomego dziecka. Zrządzenie losu? Przypadek? Gdyby nie Wiktor cięgle żyłabym w tym pieprzonym błędzie, wierzyłabym, że Mariusz kocha tylko mnie, że o Pauli już dawno zapomniał. 

Nieoczekiwanie poczułam jak ktoś zamyka moje ciało w uścisku. Cholernie mocnym uścisku. Przymknęłam oczy czując się bezpiecznie. A bezpiecznie czułam się tylko w mariuszowych ramionach. Woń jego charakterystycznych perfum roznosiła się w powietrzu i razem z nim wtaczało się do mojego nosa. 

Poczułam, że trzeba walczyć. Walczyć o to uczucie, o naszą miłość. Mogłam przegrać jedną walkę, ale przecież cała bitwa jest jeszcze przede mną. Bitwa o jedną z najpiękniejszych rzeczy jakie istnieją. 

B i t w a  o  m i ł o ś ć . 

- Kocham Cie i tylko Ciebie. Paulina to już przeszłość - wyszeptał mi wprost do ucha. 

Jego głos spowodował, że mój organizm totalnie się rozpłynął. Dreszcze, które przez niego przeszły uniemożliwiły mi racjonalne myślenie. 

I teraz pozostaje tylko jedno podstawowe pytanie. 

Być albo nie być?

Zaufać czy rozstać się?

Uwierzyć czy żyć w swoim świecie?

Dać szansę czy zaprzepaścić wszystko?